vurulduk ey halkım unutma bizi!

Ankara'nın taşına bak
Gözlerinin yaşına bak

Düşman sarmış dört bir yanı

Sen şu emekçilerin haline bak

DİLEK

elektirik tellerine sıra sıra dizilen sığırcık sesleriyle uyanıp, perdenin aralığından sokağa baktım. buğulu camı iki parmağımla silmeden dışarıyı görmek mümkün değildi. alçak evlerin kiremit çatılarında tüten bacalar aklıma dondurucu kış soğuklarında ekmeklerinin mücadelesini veren Tekel İşçileri'ni getirdi. sustum. o sıra göğe bir merdiven gibi uzayan servi ağacım ilişti gözüme, esen rüzgarda hafifce salınıyordu. iki ürkek güvercin karşımdaki alçak binanın çatı oluğuna konmuş suskunca beni seyrediyordu. onlarla öyle bakışırken 19 ocakta öldürülen bir başka ürkek güvercini Hrant'ı anımsadım. o an yüreğim mermere düşmüş bir su taneciği gibiydi, artık aklımla da başa çıkamıyordum, içimde kırılan çiçekli bir dal gibiydi zaman. ne yaparsam yapayım kötülükler bilincimi tıpkı zehirli bir yılan gibi sancıyordu. aklımı tüm bu olup bitenden koruyabilmem için gözlerimi usulca kapadım. artık her yer kapkaranlıktı. o karanlıkta dünyanın hiç sönmeyen sımsıcak fenerini düşündüm. o fenerin niçin hiç sönmediğini, kimin tarafından, niçin hiçbir karşılık beklenmeden yakıldığını düşündüm. gözlerimi açınca omzundaki iplik tanesini alır gibi elimi uzatıp, masmavi gök/yüzünde ışıldayan kış güneşine dokunmak geçti içimden....

sessizliğe dair

düşünmek istemiyorum
zaten vaktimde yok durup ince şeyleri düşünmeye
çünkü insan hem bıçak, hem yara olamıyor
ki artık sırça aynalarda pandomin bir oyun sensizlik...

ah o kötülük çiçeği dudaklarını öptüğümü bilmek yok mu!

t.kurt

İNSANA DAİR

Kimi insanlar ırmaklara benzerler
Denize dökülmeyi düşler masmavi bakışları
Oysa bir tek zamandır bunu başarabilen
Işığın gümüş ellerinde
Eflatun bir ölüm olsa da sonları…

t.kurt