8 Ekim 2010

UZAK

(yazdığım bir romandan rasgele bölümleri ara ara böyle yayınlıyorum işte. sevgiyle )

(uzak/sayfa 76-85)
...........

Yapayalnızdı işte. Ne yapsın, ne etsindi, bilemiyor, sonrasını getiremiyordu. Yaşamın kıyısında içinden çıkılmaz bir vurdumduymazlığa koyuvermişti kendini. Günler günleri kovalıyor, geriye dönüp baktığında her şey orada, o lanet olasıca anda düğümlenip kalıyordu. Yitirdiklerini özlüyor, bu acısıyla vahasını özleyen bir çöl gibi seraplarda yaşıyordu. Oysa dışarıda hayat olanca coşkunluğuyla yaşanıyor, suların mavi yüzünde çanlar bir türlü susmak bilmiyor, kırlangıçlar şehri yavaş yavaş terk ediyor, güller yeniden açmak için soluyor, kardeşleri okul kitaplarını ciltliyor, annesi gurbetteki babasının yolunu gözlüyordu. İçinin bu amansız hastalığı demiri çürüten nem gibi çürütmekteydi onu. Denizin mavi yüzündeki anafor yarası gibi onu girdaplara sürükleyen, dört bir yanını kuşatan, hiç iyileşmeyen bir söz yarasıydı yalnızlık… Geriye dönüp içinin aynalarına baktıkça orada yüzünün nasıl yitip gittiğini görüyor, uzak upuzak yıldızlara dokunmayı düşleyen bir çocuğun çaresizliğiyle kalakalıyordu. Artık düş görmek istemiyor, kurbağanın hep kurbağa olarak kalacağına inanıyor ama yine de bilincini kuşatan bu çemberden bir türlü kurtulamıyordu. İşte o günlerde lisede yarım yamalak okuduğu şiirleri tekrar başucunda buluverdi. Neruda’nın karaya hasret gemilere merhaba dediği çanları çınlatıyor, Nazım’ın elleriyle okşuyordu Vera’nın saman sarısı saçlarını. Bir yanı şiirin derin sularına batan bir batık, diğer yanı özlemin çöllerinde yitip giden o altın nehir gibiydi. Sığındığı bu fildişi kulelerde, insanın kendi karanlık kuyusuna saldığı bir kovaydı şiir, bir yudum su umanı da vardı, Yusuf’unu bekleyeni de.
Öylece çıkıyordu her sabah evden. Nereye gideceğini, ne yapacağını düşünmüyor dolanıyordu saatlerce. Kâh bir deniz kıyısına gidip gemileri seyre dalıyor, kâh raylarda yürüyordu saatlerce. Mahalleli; içeri gire gire tırlattı derdi onu görünce. Umursamıyordu hiçbir şeyi. Birkaç kez hocaya su okutup gizli gizli içirdiyse de annesi fayda etmedi. Köyden geldikten sonra Kemal’le kaldıkları evden getirdiği o koliyi açıncaya kadar iyi idi oysaki… Üçü birlikte çektirdikleri o fotoğrafı görünce oldu olan. Rabia’nın ağzı kulaklarında kahkahası kalemle çizilmiş bir resim gibi duruyor, Kemal sanki küs gibi bakıyordu ona. Okul mokul, yaşamak maşamak, devrim mevrim umurunda değildi artık. Bütün sebeplerini yitirmiş, kör olasıca bir kederin karanlık suskunluğuna gömülmüştü işte. Ta ki öyle umarsızca dolaşırken Tülay’la rastlaşana kadar…
- Merhaba Taner nerelerdesin sen yahu, yer yarıldı da içine girdin sanki
Tülay’la rastlaşmaları iyi olmuştu bu kimsesizliğinde. Oturup konuştular uzun uzun. Anlat anlat bitmiyordu laf kızda. Yeni kurulan sol partilerden birine gidiyormuş ara sıra. Memlekette olup bitenleri konuşup, kimi gazete bile satmaya çıkıyormuş partidekilerle. Senden iyi olmasın ya iyi insanlarmış oradakiler de. Öyle içten, öyle teklifsiz konuşuyordu ki, susup tatlı tatlı dinliyordu Taner. Bir ara sen neler yapıyorsuna bile getirdi lafı kız. Ne desin, hangi cümleye sığdırsındı günlerini şimdi, bilemedi. Yaşıyoruz çok şükür, dedi gülerek. Aziz Nesin hikâyelerinde bir adam gibi duyumsadı o an neden bilinmez kendini. Sert bir rüzgâr esmeye başladı, salındı çam ağaçları. İyice kararmıştı bulutlar. Bir garson elinde tepsiyle sıcacık çayları servise çıkmıştı. İki çay daha içtiler. Bir mağazada işe başlamıştı, giysi reyonuna vermişlerdi onu, çıkarıp bir kâğıda çalıştığı yerin telefonunu yazıverdi. Arasındı, görüşsünlerdi, uzak durmasındı öyle, o da gelsindi partiye, işçilerin, emekçilerin partisiydi ne de olsa. Kemal’le partiyi aradıkları günler şöyle bir gelip, geçti gözünün önünden, sustu. Çatallanan sesiyle; gelirim, dedi. Hava soğutmuştu epeyce, inceden bir yağmur başladı kalktıkları sıra. Nazım’dan bir şeyler okudu yol boyu kıza. Minibüs duraklarında vedalaşıp ayrıldılar. Arkayı dörtlemeden kalkmıyordu minibüsler. Ter kokuyordu içerisi, yorgun, bitkin inşaat işlerinde çalışıp evine dönenlerdi yolcuların çoğu. Patırtı, kütürtü, her kafadan bir ses, balık istifi vardı eve yine. Sofrayı kuruyordu annesi. Bir tabakta ona koydu. Ödenmemiş elektrik faturaları duruyordu masanın üzerinde, onları görünce, bir an önce iş bulması gerektiği geldi aklına. Yarın kalkıp iş aramalıydı tezinden. Kimse kırmızı halılar serip karşılamasa da onu hayata dönmüştü işte. Salona geçip biraz televizyon izledi, Fenerbahçe’nin yeni transferlerini anlata anlata bitiremiyordu spiker. O gece yatarken Tülay’ın söyledikleri geldi apansız aklına gene; demek sonunda akıl edilip kurulabilmişti işçilerin, emekçilerin partisi de. Gece lambasının loş sarı ışığında usul usul kapanırken gözleri, düşlerinin yılkı atlarıyla bambaşka dünyalara dalıp gitmişti yine.
Kalktığında dokuza geliyordu saat. Bir şeyler atıştırıp, minibüsle Gebze’ye çıktı. İş Bulma Kurumu’nun panolarına bakındı. İki, üç ilanın telefonlarını yazdı kâğıda. Gidip telefon kulübelerinde sıra bekledi. Aradığı işler askerlik yapmış eleman istiyorlardı. Olmadı. Epey bir dolandı orada burada, yoruldu, parklarda oturdu. Bugün arayana iş miş yoktu! Açlık bastırınca bir simit aldı, susamlarının yanığı tatlı gelmişti yine. Eğilip avucuyla su içti çarşıdaki tarihi çeşmenin pirinç musluğundan. Güvercinler kanat çırpıyordu dört bir yanda, mis gibi kızarmış kestane kokusu geliyordu burnuna. Ne olacak yaşamak bedavaydı ne de olsa. Yazdan kalma hava iyice kızdırmıştı gün ortasında. Bir çınar gölgeliği bulup yasladı sırtını. Okul bahçesinde teneffüse çıkıyordu çocuklar, serçeler gibi cıvıldıyorlardı dört bir yanda. Bir sigara yaktı, Rabia geldi neden bilinmez aklına. Derin bir nefes çekti içine. Üfledi dumanını kış güneşinin yüzüne, güldü haline. Sağına, soluna bakındı. Bütün gölgelikler doluydu. Ne yapsam, nasıl akşam etsem, diye düşünürken Tülay’ın bahsettiği şu yeni kurulan parti geldi aklına. Kolunda gezinen bir karıncayla birlikte düştü yola. Bir kıza laf atıyordu bir delikanlı. Başka kapıya oğlum, diyordu kız hafif işveli sesiyle. Elektrik tellerinde dineliyordu uçmaktan yorgun düşen güvercinler…
İki kişi vardı içerde. Kirli bir sakal bırakmıştı gençten olan, diğerinin kalıncaydı bıyıkları. İyi karşılamışlardı onu. Çok geçmedi koyulaştı sohbet. Zamanla açıldıkça açıldı Taner de, bir iki de şiir okudu Nazım’dan. O vakit kalmadı aralarında hiçbir mesafe. Hep gelsindi, onunda partisiydi zaten bura. Çıkmaya hazırlanmıştı ki Tülay girdi kapıdan. Taner’i orada görünce ışıdı gözleri, daha bir mavileşti yüzü. Bir şeyler dedi ya, ne dediğini kendide bilemedi. Korkak, tedirgin çekine çekine gelip, gidenler bir, iki laf ediyor, umutlarını, umutsuzluklarını dillendiriyorlardı.
Birlikte çıktılar. Akşamın serininde dolu filelerle evinin yolunu tutanlarla doluydu belediyenin yeni yaptırdığı otobüs durakları. Sıcacık gülümsüyor, içten, pazarlıksız anlatıyordu düşlerini Tülay. Belli ki çoktan kendine ayırmıştı Taner’i. Küçücük ellerine, yüzündeki çiçek bozuğu çillerine şöyle bir baktı gizlice, tatlı bir sıcaklık kaynadı içinde. Yol ağzında bir kamyonun kasasında batan geminin mallarını satıyordu üç adam, itiş, kakışta kapanın elinde kalıyordu sattıkları. Bu hafta sonu var mıydı bir işi? Eskihisar’a gitsinlerdi, bi güzel bi güzeldi ki oralar. Olur, dedi. İki gün vardı daha hafta sonuna fakat nasıl etse de bulsaydı biraz para. Aç açına mı bakacaklardı denize. Az paraydı ya yoktu işte. Kimse bulamadı para isteyecek, bir de koca memlekette devrim yapacaklardı hani. Niçin olur demişti ki sanki. Bir sebep bulsa, gitmese, kızı arasaydı telefonla, yok yok o da olmazdı, yakışmazdı ona. Tavşanına akıl danıştı ama ondan da pek bir ses çıkmadı. Parası mı vardı ki versin, ağzı var, dili yok bir oyuncaktı ne de olsa. Satacak bir şeyler arandı, kitaplarından başka bir şey de gözükmedi gözüne. Utana, sıkıla annesinden istedi.
Çarşaf gibiydi Marmara. Gemiler demirlemişti açıkta. Tatlı bir yel esiyor, ışıl ışıl parlıyordu gökyüzünde güneş, yazdan kalmaydı hava. Daha bir güzeldi bugün Tülay da. Saçlarını mı yaptırmıştı bu kız ne. Arandı arandı bulamadı o tatlı çillerini, nereye saklanmışlardı acaba? Oturup o yaşlı sakızağacının altına konuştular hayata dair, kim bilir kimlere gölgelik etmiş, ne dilekleri dinlemişti vaktiyle. Martılar süzülüyordu maviliklerde, dalgaların sesiyle söylüyordu türkülerini deniz. Ne zaman göz göze gelseler, gülümsüyor, daha bir mavileşiyordu Tülay’ın yüzü. Uzatsa elini çekmezdi geri belli. Uzatsa mıydı? Bilmiyordu.
Kalkıp dolandılar kıyı boyunca, oltacılara rasgele dediler gülümseyerek. İçinde kocaman denizler olan şiirler okuyordu Taner. Susmak bilmiyordu bir türlü. Sen çalışmıyorsun, hesaplar benden, diyordu her seferinde Tülay. Şimdi kolunun altına alsa mıydı şu kızı, şöyle sarmaş dolaş mı gezinseydiler, dudağının uçuna bir gül mü dikseydi yoksa? Bilemiyordu.
Ne tez akşam olmuştu o gün bilemedi ikisi de. Eve döndüğünde o gece hep Tülay’ı, ona niçin uzak olduğunu düşündü. Rabia geldi aklına, sonra da ninesinin kesesinden çıkan o küçük kara taş. Uzatıp serçe parmağını dudağının kenarındaki benine dokundu, ter bastı içini. Sonra öylece bir elveda bile demeden çekip gittiğini anımsadı yine. Sustu. Karanlık, acıtan bir susuştu bu.
Günler gelip, geçiyor, iş bakıyordu sağda solda. Sendikaya Bekir Abi’ye uğradı bir gün. Toplu sözleşmede pürüz çıkmış filanca iş yerinde de, onu çözmeye gitmiş Bekir Abiler. Çayını içmiş, çıkıyordu ki, kapıda karşılaştılar. Neler yapıyordu, iyi miydi Taner? Ne olsundu, iyiydi işte, kazanamamıştı fakülteyi, iş bakıyordu buralarda. Askerlik yapmış olsaydı kolaydı ya zordu bu sıra. Belli ki onun derdi başından aşkındı, çıktı. Dolandı epey bir sağda solda, akşamı zor etti yine. Sigara parasını bile zor denkleştiriyordu. Fabrikadaki günleri geldi aklına. Az mazdı ya iyiydi o günleri. Fabrika deyince Recep Usta geldi aklına. Kardeşiyle bir dükkân mı açmışlardı buralarda ne? Bir uğrasa, hatırını sorsa, ne kaybederdi sanki?
Güler yüzlü, oldukça da konuşkandı kardeşi, onun da burnu ele veriyordu hemencecik memleketini. Recep abisi bu sıra siyasetle uğraşıyordu, pek durmuyordu dükkânda da. Sosyal demokratlardan encümen adayıydı yerel seçimlerde. Çayını bitirince, selam bırakıp çıktı. Ne zor şeydi iş bulmak bu zamanda böyle. Parasız kaldın mı geçmiyordu bir türlü saatler bile. Eve gidince televizyona bakındı biraz. Bir umut deyip çarkıfeleği çeviriyordu yarışmacılar, haberler iç karatıyordu. Yeni banknotlar yoldaydı. Bu mevsimde bile güney sahillerinde üstsüz güneşleniyordu çıpıldak çıpıldak karılar. Hakkâri’de bir karakolu basmıştı teröristler, çok şehit vardı gene. Koalisyon hükümeti dağılmış, seçime gidiyordu memleket. Milli piyangonun yılbaşı ikramiyesi dudak uçuklatıyor, uzadıkça uzuyordu Nimet Abla gişesinde kuyruklar…
Sağda, solda iş bakarak, arada Tülay’la buluşarak parasız pulsuz gelip çatmıştı yeni yıl. Pek kar yağmamıştı ya amansızdı soğuklar. Parasızlıktan Gebze’ye bile çıkamıyordu çokça. Mahalle kahvesinde al kızı, ver papazı akışına koy vermişti hayatı. Arada yatarken Rabia geliyordu aklına. Bir sigara parası bulamadığı şu günlerde nasıl kıyıp da yaşadıklarına, kızsındı o kıza da. Cesaret edip de bir kere bile gidememişti Bayram Hoca’yı görmeye bile. Gitse ne diyecekti hem adama. İşte böyle geçirdi kışı, ilk cemrenin yolunu nasıl bekliyorsa hava öyle sabırsız bekliyordu o da baharını.
Erik ağaçları yalancı çiçeklerini açmış, şubat güneşinin sıcaklığı sert geçen bir kıştan sonra yüzleri biraz olsun güldürür olmuştu. Mahalle kahvesinde otururken seçim amaçlı bedava dağıtılan bir yerel gazetede bir ilan ilişti gözüne. Gebze’de yeni kurulmuş bir yerel gazeteye muhabir aranmaktaydı. Lisede okul gazetesi çıkardıkları geldi aklına nereden geldiyse. Bir umut deyip aradı ilanda verilen numarayı. Sekreter kız çıktı telefona. Yarın saat onda gelsindi, görüşsünlerdi. Kapadığında telefonu bir dal çıtırdadı niyeyse içinde. Dışarıda hafif hafif serpiştirmeye başladı yine sulu sepken bir kar.
Kapıdan uğurlanan kış soğuklarının bacadan geri döndüğü bu yeni günde, görüşmeye gittiği gazetede bıyıkları alttan, üsten terbiyeli, Hacivat kılıklı bir müdürdü görüştüğü. Toparlak yüzü, numaralı gözlükleriyle mülayim bir görüntüsü vardı adamın. Doğrusu kanı ısınmadı ya pek, işsizlikten de iyice bunalmıştı, geriye dönecek yol parası bile yoktu cebinde. Gazete okumayı sevmeyen velâkin gazete çıkarmaya soyunmuş bu adam, bu genç delikanlının maaşın hiç lafını etmeden işe istekli olduğunu üst üste yinelediğini görünce; yarın gel başla, bir bakalım delikanlı, dedi. Bir iş bulabilmişti sonunda. Sıcacık bir sevinç kaynadı içinde. Zamanla gazetenin bütün girdi çıktı, getir götür işleri ona yüklenecekti ya şimdilik adı muhabir olarak denenmek için alınmıştı gazeteye.

7 yorum:

nil dedi ki...

bir solukta okudum.

Elif Gizem dedi ki...

Yaşamdan mı alıntılar? Öyle olsa da olmasa da bu öykü tadında cümleleri bekliyorum hep...

Esin Bozdemir dedi ki...

konuşur gibi öyle...öyle benzer ki kimi sözcükler iç seslerimize...öykü tadındaydı...güzeldi...kalemine ve yüreğine sağlık...

Adsız dedi ki...

şiir kelebek etkisidir.
ya roman sevgili dost?
bu romanda bir bölüm olmalı. ya bu romanda ya bir başkasında emin değilim. yelpazeler olmalı romanın bir yerinde. ve bir adam, kaçıncı raf, kaçoncuı kitap, kaçoncı sayfa diye sormalı peşpeşe. bir baudelaire şiiri denk gelmeli belki. böyle , bunun gibi ya da buna benzemeyen şeyler işte.

Adsız dedi ki...

Ne de güzel olmuş...=)

y. dedi ki...

yazıp yazmamayı çok düşündüm belki kızarsın ama vedat türkali tadında olmuş.

endeliy'S dedi ki...

Buğulu bir Ateşinsesi şiiri düştü dudaklarına :

''Bilir misin ceviz kokardı elleri annemin...''

Yeni adresim

ara ara aşağıdaki adresimde yazacağım https://atesinsesi.wordpress.com/ /