Oturduğu berjer koltuğun kan kırmızısında bir bukalemun gibi yitip gitmişti. Bunun sebebi dışarıdan şarap şişesi gibi görünse de asıl sebep kendiyle giriştiği kavgaydı. Bıkmıştı. Artık sabah olsun istemiyor,bu kapitalist çağa katlanamıyordu. Oysa okuduğu kitaplar, soyunu devam ettirdiği şairler daha yolun başında bu dünyanın lanetini ona göstermişlerdi. Ama artık güçsüz hissediyordu yüreğini. O çocuğun öyle sopalarla öldürülüşü aklına geliyor, sonra eski fotoğraflarındaki gülüşünde çarmıha geriliyordu anlam. İnsanın olmadığı uzak bir yıldıza gidebilseydi keşke içinde saklı küçük prensi ama gidemiyordu. Bir de şu Roza dediği anlasaydı içini keşke. Yazdığı tüm şiirlerini yakmak geçiyordu aklından. Halk denen bu kalabalık neden bu kadar vahşiydi. İşte gene gelip çatmıştı seçimler. Ne olacaktı, ne değişecekti?Yalanın bini bi paraydı, solcuyum diyenlerden bile korkuyordu yüreği. Keşke şu koltukla değişebilseydi hayatını. Eşyanın doğası gibi matematiksel yaşamak için neler vermezdi. Ne çok kanmıştı aşka, oysa azcık bir huzurdu istediği. İçindeki ateşin sönmesi, o kül mevsimi ve daha bir sürü uğultu! İşte bütün bunlardı o kuyuya onu iten gizli el...
tk
3 yorum:
ateşinsesi.
benzetmeni alkışladım yahu
çok iyi gerçekten.
Ne güzel dile getirmişsin, tebrik ederim.
:)
Gezi direnişi başladıktan sonra aşk yalan oldu asıl olan millet vatan oldu. Gecelerim uykusuz geçti. Bir keresinde gezi ruhunu anlamıyorsunuz yazmıştın bana bıraktığın bir yorumunda, sana kızmıştım ama düşünüyorum da çok haklıydın. Bizzat içinde bulundum, geziden sonra çıkan kitapları okudum, benden daha genç olanları dinledim.
Şimdi diyorum ki; aşk olmalı sevgi olmalı ve birlik beraberlik olmalı asla aksi düşünülmemeli kimse ötekileşmemeli.
Ve yüksek sesle bağırmalı yanlışları yoksa memleketin gidişi gidiş değil.
Sevgilerimle
:)
bu kapitalist çağın gerekleri de onun bir parçası olmak da beni benden uzaklaştırıyor..
Yorum Gönder