13 Aralık 2008

BAYRAM HOCA’NIN ANISINA





Ölümün ayak izlerini takip ederken yaşam
Gözlerine altın paralar konmuş bir kahramandı tarih
Kirli akan ırmakların ortasında
Yoksul dallarıyla suya eğilen söğüt ağaçları gibiydik
Duvarlarını asma kaplamış evlere benzerdi kimimiz
Kimimiz denizi paylaşırdı martılar gibi.
İskeleye bağlı kayıkları denizatı sanan bir çocuktum bense
Cama düşen yağmur tanelerini kurutup saklardım
Bir bardak demli çayda eriyen şekerin sevinciyle.

Ne kadar çocuktuk, ne kadar büyümüştük
Kim bilir?


Temel Kurt

7 yorum:

Goksu dedi ki...

O demli cayin yanina bi de hos bi sohbet oldu mu , bu bi omre bedel...

_zAhİr_ dedi ki...

bayram hoca için ne kadar onur verici olmuştur...ve hepimiz için ne kadar anlamlı...

saklıdefter dedi ki...

Kirli akan ırmakların ortasında
Yoksul dallarıyla suya eğilen söğüt ağaçları gibiydik...

Hep hüzünlüdür söğüt ağaçları birde nazlı...
Islanırken ırmağın sularında mutlumuydukki adına yaşamak dediğimizin?...

paradoks dedi ki...

..ve ne kadarını yaşadık yaşadıklarımızın?.. sessizce seyrederken pencereden hayatı.. avuçlarımızda kaç mısralık şiir kaldı?

harikaydı..

Adsız dedi ki...

cama vuran yağmur damlalarını sakladığınıza göre gökyüzü sizden alacaklıdır...

kurak zamanlarda su diye dolanırken nerdeydiniz!

... dedi ki...

Bütün çocuklar mavinin bir ucundan tutmuş ....
sağlıcakla kal

Simla (Gathering) dedi ki...

Ne zaman çocuk olduk? Ya da hiç büyüdük mü?


Çok güzeldi... Özlemişim anlatımını...
Kalbine sağlık AteşinSesi.

Sevgi ve tebessümümle...

Yeni adresim

ara ara aşağıdaki adresimde yazacağım https://atesinsesi.wordpress.com/ /