Göğün fenerini yakıyordu güvertenin ucunda duran denizci
Ben şiir okuyordum
Bir kadın ağlıyordu
Hiç yalan söylemeden yalnızca susarak
O büyük suskunluğun yüzüne ışığı dokuyordu ateşböcükleri
Derinleştikçe an, daha da mavi oluyordu her şey.
Büyük buyruğuyla doğduğunda güneş
Ona dönüyordu yüzünü ayçiçekleri.
Kaç kez yandı kim bilir öpünce gözlerini.
t.kurt
Ben şiir okuyordum
Bir kadın ağlıyordu
Hiç yalan söylemeden yalnızca susarak
O büyük suskunluğun yüzüne ışığı dokuyordu ateşböcükleri
Derinleştikçe an, daha da mavi oluyordu her şey.
Büyük buyruğuyla doğduğunda güneş
Ona dönüyordu yüzünü ayçiçekleri.
Kaç kez yandı kim bilir öpünce gözlerini.
t.kurt
4 yorum:
Derinleştikçe an daha da mavi oluyordu herşey....
..........
yüzeysel hayatlar ise mavinin huzurunu hiç bir zaman bilemediler
ne yazsam yetmeyecek!
ay fenerken hüzünlerde boğulanlar, gün doğmadan yorulurlar.
derim, yine dedim.
işte budur, şiirin bende bıraktığı iz..
yüreğine sağlık...
aşktı evrensel olan...
denizci ve fener
kadın ve erkek
ayçiçekleri ve güneş...
aşktı işte tüm yaşanan.
sevgimle kal ateşinsesi.çavbella.
Yorum Gönder