13 Şubat 2009

FENER







Göğün fenerini yakıyordu güvertenin ucunda duran denizci
Ben şiir okuyordum
Bir kadın ağlıyordu

Hiç yalan söylemeden yalnızca susarak
O büyük suskunluğun yüzüne ışığı dokuyordu ateşböcükleri
Derinleştikçe an, daha da mavi oluyordu her şey.

Büyük buyruğuyla doğduğunda güneş
Ona dönüyordu yüzünü ayçiçekleri.
Kaç kez yandı kim bilir öpünce gözlerini.


t.kurt

4 yorum:

... dedi ki...

Derinleştikçe an daha da mavi oluyordu herşey....

..........
yüzeysel hayatlar ise mavinin huzurunu hiç bir zaman bilemediler

_zAhİr_ dedi ki...

ne yazsam yetmeyecek!

Seyyah dedi ki...

ay fenerken hüzünlerde boğulanlar, gün doğmadan yorulurlar.

derim, yine dedim.
işte budur, şiirin bende bıraktığı iz..
yüreğine sağlık...

Adsız dedi ki...

aşktı evrensel olan...

denizci ve fener
kadın ve erkek
ayçiçekleri ve güneş...

aşktı işte tüm yaşanan.

sevgimle kal ateşinsesi.çavbella.

Yeni adresim

ara ara aşağıdaki adresimde yazacağım https://atesinsesi.wordpress.com/ /