11 Aralık 2014

menekşenin yaprağına konan arının vızıltısı

apansız yağmur başladı, kaçtım bir kiraz ağacının altına sığındım, çiçeklerin yağmura karışıyordu kokusu. sen geldin aklıma,telefonuma sarıldım ama arayamadım seni. niye arayamamıştım, işte başım o duyguyla beladaydı.:(

nevroz bayramı ülkemde bütün halkların onuru olsun dileğimi gidip denizin kulağına fısıldadım, o sonsuz mavilik beni duymuşcasına sahile savuruyordu dalgalarını. umarım bütün karanlık yüreklerde duyar ve tez vakit fikrinden milliyetinden ve inançlarından dolayı kimse kimseyi hor görmez. herkes bir martı olabilirse barış tez gelir.:)

anneme sarıldım durduk yere,sırf annem olduğu için :) huzur bu olsa gerek.

bir gün gelecek İstanbul'daki asma köprülerde insanlar boğazı izleyip kahvaltı edecekler, ne araç olacak, ne egzoz dumanı,sadece gülümseyecek aşıklar.  :)


6 yorum:

pelinpembesi dedi ki...

gerçek huzur bu !

Hamiyet dedi ki...

Ne güzel ki anneciğin hayatta ve ona doyasıya sarılabiliyorsun. Ben annemi aylar önce kaybettim ve o huzuru bir daha yaşayamayacağım.

Ateşinsesi, dilerim uzun ömür sağlık ve huzur sizinle olsun.

Pehito dedi ki...

Bahar mı sana onu hatırlatan?? "Gülümseyecek aşıklar" ben de o günü bekliyorum :))

Güzel yazı, duygu yüklü. Kalemine sağlık :))

Momentos dedi ki...

Güzel ve yerinde bir hayal !.. egzoz dumanı olmayan bir koca şehir, masal şehirdir olsa olsa..

ve bu gerçek olsa... :)

Hamiyet Akan dedi ki...

Bir çıkmaz sokaktır sevgi, adamın başını hep belaya sokar düşüncesi..

maviye iz süren dedi ki...

güzel hayalleriniz gerçek olsun :)

Yeni adresim

ara ara aşağıdaki adresimde yazacağım https://atesinsesi.wordpress.com/ /