laitu bir masal kuşuydu, yüzünün şamdanında mavi bir ışık yanar, öylece kımıldamadan bana bakardı.bense bu saf ışıktan korkar, kalbimin çırasını bir türlü tutuşturamazdım. bana yedi gün gözüktü, sonra kayboldu.belkide ben yedi kez gördüm bu düşü ve bir daha göremedim,görmeyi hak edememiştim belkide,bilmiyorum. tek bildiğim onu çok özlediğim.
4 yorum:
Fotoğrafın görüntüsü çekti beni bloguna ama fotoğraftan daha güzel bir içerik varmış burada. Umarım bir daha görürsün masal kuşunu.
dile gelirken,dileğim.ben,tek kullanımlık dilek hakkımı bilmeden hayatımdan kayıp gidecek bir yıldıza tutmuş,kuyruğunda dilenci olmuşum meğerse.geçti,gitti mi bilmiyorum.
şansım halen var mı onuda bilmiyorum.bildiğim tek şey; "değişmeyen tek şeyin değişim olduğudur."kısacası değiştim,değiştik.iyi mi oldu kötü mü bilinmez.bilmekte iyi değil zaten.boş vermişim dünyayı.
baştan yapmam gereken şeyi kırk yaşından sonra yapıyor olmak da ayrı bir konu ya neyse :)
inceliğin ve zarifliğin için çok teşekkür ederim temel.
sevgiyle kal.
laitu.
gün batıyor
akşam güneşi kızıla boyuyor gökyüzünü
birazdan deniz de uyuyacak
yitirecek maviliğini
o vakit bir ozanın dizeleri gibi sonsuzluğa kazınacak anlam.
sonra zamanın yelkovanını arayan güzel çocuklar gibi
arayacağız suskunluğun diliyle yitirdiklerimizi
ama döneceğimiz bu şehir bir daha asla bizi tanımayacak...
blogunuza üye olamadım:(
zaten okuyorum da..
bir de kitabınız var mı?
Yorum Gönder