14 Haziran 2015

amentü





Onu düşününce yüreğine bir altın gömdü. Bir gün sonra bir ağaç filiz verdi gömdüğü yerde, yaprakları altın sarısı bir ağaç. Rüzgârın uğultusu bin yıldır susmayan bir arp gibi hışırdıyordu o altın sarısı yapraklarda. Üç gün sonra ilk altınları toplamaya başladı. Yağmur damlacıklarıyla pırıl pırıl parıldayan çil çil altınlardan ne kadar toplarsa toplasın asla eksilmiyordu altınlar.
Adanmışlığın ve aşkın Amentüsüydü bu bereketin sırrı.


Temelce

7 yorum:

Adsız dedi ki...

Çünkü aşk beraberinde çoğalmışlığıda getiriyordu...
ve hiç eksilmiyordu sımsıcacık gülüşlerde...

herseyimdin.blogcu.com dedi ki...

blogdan geldim ziyaretinize..daha çok arşivinizi okumak için.blogspota yabancıyım ama görmemiş olmam imkansız sanırım..takipte olacağım
selam olsun

layya dedi ki...

aşkın ametüsü.. inanmışlık..adanmışlık..

... dedi ki...

Simyacı sensin işte:)

BEYAZ TUVAL dedi ki...

Teşekkürler...

Beyaz başlı başına iltifat gibi geliyor bana. Çok seviyorum beyazı. Kar gibi, pamuk gibi, bulut gibi.

maviye iz süren dedi ki...

bereketli bir anış..

ikaruselsa dedi ki...

bereketin sırrı belki de duyulmayan bir sesin çığlığıdır..

Yeni adresim

ara ara aşağıdaki adresimde yazacağım https://atesinsesi.wordpress.com/ /