7 Mart 2014

Sekiz mart





bugün bir yürüyüşe gittim
ellerinde güller ve karanfiller taşıyan kadınlar vardı
bir ana yüzüne asmıştı yitik oğlunun anısını
bir karanfil güle anlatıyordu
çölün yüreğini hiç bulamamanın acısını

tk

3 yorum:

Hamiyet Akan dedi ki...

Çölün yüreği yakıyor ve acısını ne karanfil ne karanfil kokuları gidermiyor.

Adsız dedi ki...

minik kütüphanemde keşke senin kitabın olsa :)

Pehito dedi ki...

Ne mutluki yürekleri aynı yerde çarpan insanların varlığından haberciyiz.
Umarım güzel bir yerdedir Berkin.

Yeni adresim

ara ara aşağıdaki adresimde yazacağım https://atesinsesi.wordpress.com/ /