bir cumartesi gününün öyküsü

kaç gündür içimde bir sıkıntı vardı ve ne yapsam,ne etsem geçmiyordu.yaşam yolunda epey yürümüştüm de bir yerde durmayan kalbim artık yorulmuş muydu yoksa.dünyanın gidişatı mı desem,şair kalbimin mavi kederi mi desem,yalnızlık mı desem,kalabalık mı desem,vardı bir sebebi ya ben düşün düşün çıkamıyordum içinden.vesselam bende devlet dersinde evlatları öldürülmüş annelerin eylemine gitmeye karar verdim.şimdi ben bu acılara ortak olmaya gittiğim için bana bin türlü kulp takacak birileri olacak ya ben en iyisi sebebini kısaca açıklayayım: ALLAH'IM,GÜVERCİNLERİN RUHUNU VAHŞİ HAYVANLARA TESLİM ETME..!

elbette yaşadığım ülkenin siyasi geleneği böyle insani eylemi çok ciddiye almayıp, Galatasaray Spor Kulübü'nün aynı gün,aynı mekanda yapılan başkanlık seçimlerini kimin kazanacağına odaklandığından kayıpların akıbeti bir başka buluşmaya kaldı.madenlerde ölen işçileri akıbeti gibi.

güneşli bir pazar günü İstiklal'de dostlarla yürüdüm,sokağın kalabalığına kendini bırakmak güzeldi.turistlerin bu pastırma sıcaklarında cıvıl cıvıl kıyafetleriyle, ellerinde fotoğraf makinaları, yüzlerinde gülücüklerle yanı başından geçip gitmeleri benim aklıma bin bir türlü soru getiriyordu..acaba bu eylemi anlıyorlar mıydı? acaba onların ülkelerinde de devlet dersinde çocuklar öldürülüyor muydu?gene de Calvino'nun romanlarındaki karakterler gibi bende gökyüzünde çığıran martı seslerini duyabiliyordum bütün bu hengamenin ortasında. güvercinlerin göğüslerinde parlayan eflatun yeşil ve mor pırıltıları görüyordum.

Karaköy'e inen yokuştan bitmek bilmez merdivenlerden sonra denizi görünce rahatladım biraz.durup geçen vapurları seyrettim. seyyardan köfte ekmek yedim,peşine bir sigara yaktım. Galata'yı yürüyerek geçmek geldi aklıma onu da yaptım.köprüde yürürken Orhan Veli geldi aklıma niye bilmiyorum,sonra bir çok şair. oltacıların da sanıyorum haberi yoktu cumartesi annelerinden,yoksul yüzlerinde beni korkutan bir cehalet vardı,acaba benim gibi aklından Orhan Veli'yi geçiren biri var mıydı aralarında?

böyle düşününce köprünün altındaki meyhanelerden birine saptım,içmek iyi idi, denize bakıp içmek.rakıda aslan sütüydü mübarek,çakırkeyf kalktım masadan,sirkecinin kalabalığında şarap parası dilenen biri çıktı yoluma,şarap içmek için para isteyen bu insanı kırmak elimden gelmedi. aha nihayet vapurdayım ve yüzüme deniz rüzgarı vuruyor. martılar bir şeyler diyor ya kafam güzel anlamıyorum.çıkarıp cebimden mızıkamı blow in the wind'i çalıyorum,güvenlik görevlisi gelip uyarıyor,sanırım o bir emir kulu.bakışlarından hoşnut olduğum bir kaç kişiyle bakışıyoruz o sıra.niye bilmiyorum o an beni vapurda terkeden sevgilim geliyor aklıma,acaba ne yapıyor şimdi diyorum,sanki özlüyorum. sonra başkaları geliyor aklıma,canım öyle bir cigara çekiyor ki. kıyıya varıyor vapur,kadıköy güneşinde fenere kadar yürüyorum,kestane çekiyor canım.el yakıyor mübarek.yer bulamayıp kayalıklarda sevişen türbanlı kızlara ilişiyor gözüm,uzun adamın türbanlı bacıları geliyor aklıma.gülümsüyorum.her işte bir hayır var diyorum kendi kendime. bir vapur düdk çalıyor, karabataklar sularda nasibini arıyor,sanki an bi Halikarnas romanı oluyor,içimde Kerimoğlu'nun türküsü yürüyorum...

Elif'e gidiyorum,metronun Beşiktaş iskelesindeki çıkısında,gene yüreğindeki o oyuğuyla karşılıyor beni, dokunuyorum,iyi geliyor ona dokunmak.hep yaptığım gibi bir karanfil bırakıyorum kalbine.ilerde Mustafa Kemal okuma yazmayı öğretiyor çocuklara,bi çingene kadın falıma bakmak için ısrar ediyor,savamayınca başımdan üç vakte kadar bir kısmetim çıkacağını haber alıyorum.

bir şiir geliyor aklıma,çıkarıp telefonuma yazıyorum alelacele. pek beğenmesem de yazdıklarımı silmeye kıyamıyorum. kıyı boyu uzanan demir korkuluklara yaslanıp bir sigara daha yakıyorum, karşıda Haydarpaşa Garı'nın pırıl pırıl parlayan kuleleri...sırtıma biri dokunuyor o sıra,eski bir dost.sımsıkı sarılıyor. valla bırakmam temel,diyor.bırakmıyor da.gün orada bitiyor böylece...

tk