2 Aralık 2010

SEVİYORUM SUSMANI

Seviyorum susmanı, yokluk gibisin çünkü,
sesim sana varmadan işitiyorsun beni.
Havalanıyor gibi gözlerin yerlerinden
ve sanki bir öpüşle kapanmış ağzın yeni.

Benim ruhumla dolu bütün nesneler gibi
yine benim ruhumla yükselirsin her şeyden.
Ruhuma benziyorsun, düş kelebeğim benim,
karasevda sözüne benziyorsun tıpkı sen.

Seviyorum susmanı, uzaklıklar gibisin.
İnler gibisin hem de, kuğuran kelebeğim.
İşitiyorsun beni sesim sana varmadan:
Senin sessizliğinle ben de susayım derim.

Seninle konuşayım o senin yüzük gibi
yalın sessizliğinde, o lamba gibi parlak.
Gece gibisin sen de sessiz, yıldız içinde.
Sessizliğin bir küçük yıldızdır senin, uzak.

Seviyorum susmanı, yokluk gibidir çünkü.
Öyle uzak, acılı, ölüp gitmiş gibi sen.
Yeter o zaman bir söz, bir gülümseyiş bile,
Sevinirim, başka şey yok öyle sevindiren.


P.NERUDA

3 yorum:

mor kedi dedi ki...

(şiir bir kelebek etkisidir demişsin yeni farkettim burayı...
çok sevdim...)

iki insan susunca karşılıklı sanki bütün gürültüler çıkıyor yuvalarından bazen de...
çekilmez oluyor o zaman bazen o sessizlik ama yine de neruda doğru söylüyor insan onun susmalarını bile seviyor...

Adsız dedi ki...

Çoçukken en sevdiğim şiirimdi, kilitli defterimin en güzel sayfasına, kendimce en güzel yazımla yazmıştım bu şiiri, o zaman bana çocuk dediklerinde ne çok kızardım, büyümüş kocaman olmustum işte, daha ne lazımdı kı buyudugumu ıspatlamak ıcın... meger daha ne cok sey olacakmıs, meger gercekten ne küçükmüşüm o zaman... Nerden cıktı sımdı bunlar dımı? çocuk kalbimle çok sevmiştim bu şiiri, hatırlamak ve hatırlattıkları cok güseldi, teşekkürler...
Mavi..

siyah karabatak dedi ki...

denize inen yokuşlar ben...
yeni adresim:)
izlemek istersen

Yeni adresim

ara ara aşağıdaki adresimde yazacağım https://atesinsesi.wordpress.com/ /