Şavaş Ve Barış

kahraman asker ölüleri geçiyor sokaklardan

anaların göz çukurlarına gömülüyor sesleri

ben ki; türkülerimi nadasa bırakmışım yine

bu suskunlukta buzdan bir korkudur ecelim.

t.kurt

GERÇEK AŞK

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, devenin tellal, pirenin berber olduğu bir zamanda kartlar ülkesinin uçsuz bucaksız kül rengi kıyılarında ırmak seslerine komşu ahşap bir kulübede Yaşlı Maça Kızı’nın evlat edindiği çirkin bir Sinek İkili yaşarmış. Güzeller güzeli Sinek Kızı’yla yakışıklı Kupa Bey’inin yasak aşkından doğan bu kızı bir sabah kapısında bulan Yaşlı Maça Kızı dinmeyen evlat özlemiyle Kartlar Tanrısı’na dualar edip bağrına basmıştı.

Zaman gelip geçmiş ama Sinek İkili hep Sinek İkili olarak kalmıştı. Öyle çirkin öyle çelimsizdi ki diğer İkililer bile onu oyunlarına almıyorlardı. Hayatın yalnızlık olduğunu, mutluluğu bundan ibaret sanarak büyüyordu bu Çirkin Sinek İkili.

Kartlar ülkesinin yaşlı kralının yakışıklı oğlu Kupa Valesi’nin tahta çıkması için evlenmesi gerekiyordu. Çünkü bu yılın sonuna dek kalbinin prensesini bulup evlenemezse koz maça olacak, tahta Maça Bey’i geçecekti.

Yaşlı kral oğlunu bir an önce evlenmeye ikna etmek için kartlar ülkesinin tüm güzel kızlarının katıldığı balolar düzenliyor, bunun için hiçbir masraftan kaçınmıyordu. Ama ne yaparsa yapsın aşka inanan oğlu kalbinin sahibini bir türlü bulamamıştı.

Günlerden bir gün krallıktaki diğer valelerle bir araya gelip av partisine çıktılar. Her vale bir yöne gidecekti. Kupa Valesi doğuyu, Maça Valesi batıyı, Sinek Valesi kuzeyi, Karo Valesi güneyi seçti. En iyi avı bulup avlamaktı düşleri. Doğunun uzak, hiç kimsenin henüz varamadığı topraklarında bir ırmak çıktı karşısına Kupa Valesi’nin. Su içmek için eğildiğinde suda çok güzel bir yüz gördü. İşte aradığım aşkı sonunda buldum, dedi kendi kendine. Doğrulup kalktığındaysa karşısında çirkin mi çirkin Sinek İkili’yi buldu yalnızca. Okuduğu bir masalı anımsadı o an. Öpsem bir prensese dönüşür mü acaba, diye geçirdi aklından. O an bu düşünceye o kadar inandırmıştı ki kendini yaklaşıp apansız öpüverdi Sinek İkili’yi.

Masala göre göğün gürlemesi, yıldırımların çakması, ortalığın zifiri kararması ve tekrar aydınlandığında bu çirkin sinek ikilinin güzeller güzeli bir prensese dönüşmesi gerekiyordu. Ama bunların hiç biri gerçekleşmemişti. Hatta Çirkin Sinek İkili bile telaşla kaçıp gitmişti yanından Kupa Valesi’nin.

Diğer valelerle buluşmayı kararlaştırdıkları yere vardığında, tüm valeler bu çirkin mi çirkin gencin üzerine çullanıp onu yakaladılar. Söyle kimsin sen, nereden buldun bu giysileri, ne yaptın kupa valesine, dediler. Ne dedi ne anlattıysa bir türlü inandıramadı kendisinin Kupa Valesi olduğuna oradakileri. Zincire vurup saraya götürdüler, ama saraydakilerde inanmıyordu onun Kupa Valesi olduğuna. Acılar içindeki Kupa Bey’inin fermanıyla halkın gözü önünde asılmasına karar verildi. İpe giderken bile susmak bilmez bir yaşama çabasıyla Kupa Valesi olduğunu haykırıyordu.

Ancak asıldığı ipte eski haline dönünce herkes anlamıştı onun yakışıklı Kupa Valesi olduğunu.

t.kurt

Beşinci mevsim

portakalı boyayan kim?
kimdir bu lanet olasıca düzende yaşama sabrını bana veren?
galiba her şey beşinci mevsimin yüzünden...

beşinci mevsim; barışı, sosyalizmi,
seni falan filan düşünmekle geçirdiğim günler...

t.k

yük

seni ne vakit düşünsem kalbimde bir panayır yeri kuruluyor

bir nehir gibi dökülüyor zaman güzelliğin şelalesinden

ya da ne bileyim kuşlar hep birden göğe uçuyor vişne ağaçlarından

işte böyle dört bir yana dağılıyor sevdanın yükü

tk

huzur

"Hiroşima'da öleli oluyor bir yetmiş yıl kadar"

9 Ağustos 2015

70 yıl önce ABD, İkinci Dünya Savaşı'nın edimsel olarak bitmiş, İtalya ile Almanya'nın teslim olmuş ve Japonya'nın da teslim olmak üzere olduğu günlerde Hiroşima (6 Ağustos) ile Nagazaki'ye (9 Ağustos) iki atom bombası attı. Ne yazık ki yakın tarihin en büyük savaş ve insanlık suçları arasında yer alan bu korkunç saldırının üzeri giderek bir unutkanlık perdesiyle örtülüyor. Emperyalist burjuvazi ve onun denetimindeki tekelci burjuva basını bu büyük suçu unutturmayı başarabildiği içindir ki insanlık 1960'ların ikinci yarısı ve 1970'lerin başlarında Vietnam-Laos-Kamboçya'da bir soykırımın gerçekleştirilmesine tanık oldu. 1990'ların başından günümüze kadar uzanan Irak toplumkırımını, son yıllarda yaşadığımız Afganistan, Suriye, Somali, Libya, Yemen felaketlerini vb. bundan ötürü yaşadık ve yaşıyoruz. Ve bunun içindir ki Filistin halkı 1948'den bu yana ağır çekim bir jenosidin hedefi oluyor.

İran'ın sözümona nükleer silahlara sahip olmasını engellemek amacıyla yapılan görüşmelerin -en azından şimdilik- başarıya ulaşmış gözüktüğü günümüzde geniş kapsamlı bir nükleer savaş tehlikesinin hiç te az olmadığını ve ABD-Rusya-Çin arasında meydana gelebilecek böylesi bir savaşın, tüm insanlık için çok büyük bir felaket anlamına geleceğini çok çabuk unutuveriyor insanlık. Unutulan ya da unutturulan bir başka husus ta şu: Tekelci burjuva basını İran'ın barışçı nükleer çalışmaları ya da olmayan nükleer silah çalışmaları üzerinden bir dezenformasyon kampanyası yürütür ve “İran tehdidi” hakkında kıyamet koparırken, kimse ne yüzlerce nükleer silaha sahip olduğu bilinen İsrail'in adını ağzına alıyor, ne de Siyonist devletin, İran başta gelmek üzere kendisini tehdit edeceğine inandığı ülkelere karşı bu silahları kullanacağı gerçeğini.

Bugün ilerici ve dürüst insanlar IŞİD, El Nusra, Ahrar el-Şam gibi İslami terör örgütlerinin korkunç ve iğrenç vahşetini, cinayet ve katliamlarını haklı olarak kınıyorlar. Son aylarda bu barış ve demokrasi yanlısı insanlara, yıllardır bu ve benzer örgütleri doğrudan ve dolaylı bir biçimde desteklemiş olan “uygar” ABD ve Batı Avrupa yöneticileri de katılıyor ve hatta kendilerine inanmak gerekirse bu örgütlerin Suriye'de, Irak'ta vb. yaptıklarından ONLAR DA “kaygı” duyuyorlar! Elleri pek çok halkın kanlarıyla lekeli olmasına rağmen ikiyüzlülükleri hiçbir sınır tanımayan bu “uygar” bay ve bayanların, dillerinden düşürmedikleri terörizmin esas kaynakları olduklarını bilmeseydik, onların anlattığı bu masallara inanabilirdik belki. Bu arada şu soruyu da sormalıyız kendimize: Acaba emperyalistlerin doğrudan kendi elleriyle uyguladıkları vahşet ve terör, Suudi ve Türk gericiliğinin ortağı olduğu IŞİD gibi örgütlerin uyguladığı terörden daha mı masum ya da temiz? Birazcık tarih bilgisi olanlar bu soruyu gereksiz bulacaklardır elbet. Gene de bu soruyu, tekelci burjuva basınının ve onun efendilerinin, 70. yıldönümünde de unutturmaya çalıştıkları ABD nükleer terörüne, onun Hiroşima ve Nagazaki'deki kurbanlarına biraz daha yakından bakarak yanıtlayalım.

Bombardıman

70 yıl önce Hiroşima ve Nagazaki'de esas olarak askeri hedeflere değil, sivil halka karşı kullanılmış olan atom bombalarının çok büyük bir sivil insan kaybına yol açtığını biliyoruz. ABD savaş uçakları 6 Ağustos 1945’te 350,000 kişinin yaşadığı Hiroşima kentine “Little Boy” (=Küçük Oğlan) adı verilen 15 kilotonluk bir atom bombası ve 9 Ağustos’ta 270,000 kişinin yaşadığı Nagazaki’ye “Fat Man” (=Şişko) adlı 21 kilotonluk ikinci bir atom bombası attılar. Her iki kentte de onbinlerce, büyük olasılıkla 100-150,000 insan anında yaşamını yitirdi. (Her iki kentteki binaların ve bu arada resmi binaların büyük çoğunluğunun yerlebir olması, yıkılması ve yanması ve patlamaların ardından ortaya çıkan kaotik ortam nedeniyle kesin rakamlar bulunmamakla birlikte ilk anda Hiroşima'da 70,000 ve Nagazaki'de 40,000 insanın yaşamını yitirdiği tahmin ediliyor.)

Daha da korkunç olanı kurbanların yaşamlarını yitirme biçimiydi: Her iki kentin üzerinde patlayan atom bombasının yaydığı korkunç sıcaklık, patlama gücü ve basıncın etkisiyle sıfır noktasına nisbeten yakın olanların hepsi ilk elde öldü. Bu ölenlerin çoğunun cesetleri buharlaşmış ve geriye bu talihsiz insanlardan hemen hemen hiçbir iz kalmamıştı. Sıfır noktasına yakın insanların beden organları anında kaynamış ve kemikleri kömüre dönmüştü. Nedeni açık: Joseph Siracusa, Nuclear Weapons: A Very Short Introduction/ Nükleer Silahlar: Çok Kısa Bir Giriş adlı kitabında Hiroşima'daki patlama anını şöyle anlatıyordu:
“Bu en korkunç anda Hiroşima’nın yüzde 60’ı yerle bir oldu. 1 milyon derece santigradın üzerine çıktığı tahmin edilen patlama ısısı, kenti kuşatan havayı tutuşturdu ve 256 metre çapında bir ateş topu oluşturdu.”

Kuru istastiklerin ötebine geçerek bu iki kentte yaşanan trajediye göz attığımızda, patlama sonucu buharlaşarak, yanarak ya da yıkılan binaların altında kalarak anında ölenlerin belki de talihli sayılmaları gerektiğini söyleyebiliriz. Bedenlerinin bir bölümü radyasyonun ve ısının etkisiyle yanan ya da bazı organları kopan, bedenleri deforme olan, derileri bir eldiven gibi soyularak dökülen, ama hemen ölecek kadar talihli olmayanlar, günlerce ve haftalarca korkunç acılar içinde kıvranarak can çekişerek öldüler. 
Patlamadan hemen sonraki günlerde hafif yaralılarda iştah kesilmesi, beden tüylerinin dökülmesi, bedenlerinde mavi lekeler çıkması ve ardından ağızdan, burundan ve kulaklardan kan gelmesi olaylarına rastlandı. Doktorların A vitamini enjeksiyonu yaptığı hastalarda ise, iğnenin girdiği yerde et çürümeye başlıyor ve hasta ölüyordu. Belki de kurtarılabilecek durumda olan onbinlerce insan ise ne yazık ki kurtarılamadı; nükleer patlamalar ve onun yol açtığı yangınlar nedeniyle hastaneler bütünüyle ya da kısmen yıkılmış ve kullanılmaz hale gelmiş, sağlık personeli de tıpkı diğer insanlar gibi ABD nükleer teröründen etkilenmiş ve dolayısıyla sağlık sistemi de büyük ölçüde çökmüştü. Hangi ileri ülkenin sağlık sistemi, hiçbir zarar görmemiş olsa bile, bu denli büyük bir felaketi bir yana bırakalım, bunun çok daha küçük ölçekli bir versiyonuyla başa çıkabilir ve böyle bir durumda aciz kalmazdı?

Görgü tanıklıkları

Russia Today gazetesi 5 Ağustos 2015 tarihli sayısında, bir muhabirinin birkaç hibakuşa (ABD nükleer teröründen sağ kurtulanlara Japonya'da verilen isim) ile yapılmaş mülakatları da içeren bir yazı yayımladı. “ ‘Faceless body belonged to my sister’: Hiroshima, Nagasaki nuke survivors recall horrors 70 years on” (=“ ‘Yüzü olmayan beden kızkardeşime aitti’: Hiroşima ve Nagazaki'den sağ kurtulanlar 70 yıl önceki dehşeti anımsıyorlar” başlıklı yazıda Hiroşima'ya atom bombası atıldığında bu kentte yaşayan 13 yaşındaki bir kız olan Çiyoko Kuvabara'nın şu sözlerini aktarıyor: 
“Her tarafta cesetler vardı ve bir anne çocuklarını aramak için gezindiğinde bazan, ‘anne... anne’ haykırışları duyardı. Anneler çocuklarının yüzlerine baktıklarında bile onları tanıyamıyorlardı. Konuşurken gözleri yaşaran Kuvabara, ‘ama annelerini tanıyan çocuklar oluyordu’ dedi.”

Russia Today, patlamanın elinin derisini alıp götürdüğünü ve Nagazaki'nin bombalanması sırasında erkek kardeşlerini ve kızkardeşini yitirdiğini söyleyen 82 yaşındaki Sanae İkeda ile de konuştu. İkeda patlamadan sonra ortalıkta dolaşan bedeni yanmış birini gördüğünü, ama onun erkek mi kadın mı olduğunu anlayamadığını söyledikten sonra kızkardeşinin tümüyle deforme olmuş bedenine nasıl rastladığını şöyle anlatıyordu:

“Kendisini bulduğumda bedeninin kapkara ve kömürleşmiş olduğunu gördüm. Ellerimle tuttuğum bedenin yüzü yoktu. Sonra, onun paçalı donunun bel kısmına ait olan uçkuru buldum. Donunun dış tarafı tamamen yanmıştı, fakat iç taraftaki uçkur iyi durumdaydı. Uçkurun içindeki küçük çiçekleri gördüğümde bu bedenin küçük kızkardeşime ait olduğunu anladım.”

Kasım 1945'e gelindiğinde bu iki kentte iki atom bombasının yol açtığı ölü sayısı 200,000’e yaklaşacaktı. 1950 yılına gelene dek ise “Küçük Oğlan”ın ve “Şişko”nun patlaması sonucunda yaralanan ve hastalanan yüzbinlerce kişi daha yaşamını yitirecek, bu trend 1950'yi izleyen yıllar ve onyıllarda da sürecek ve değişik kanser türlerinin hızla artması sonucunda onbinlerce kadın deforme ve sakat bebekler getirecekti dünyaya. Nükleer saldırının kurbanlarını anmak için yapılan anıtlardaki rakamlara göre, Ağustos 2014 tarihi itibariyle Hiroşima'da 292,325 ve Nagazaki'de 162,409 olmak üzere bu iki kentte 450,000'den fazla insan ölmüştü.

Herhalde suçlarının büyüklüğünün farkında olmalarından ve bu suçların dünya kamuoyunda mahkum edilmesini önleme kaygısından olsa gerek Hiroşima ve Nagazaki görüntülerine sıkı bir sansür uyguladılar. Bu iki kentin bombalanmasının ardından Japonya'nın teslim olması üzerine ülkeye giren ABD kuvvetleri, bombalanan kentlere ait tüm görünülerin yayınlanmasını yasakladılar. Bazı gazetecilerin ve fotoğrafçıların çektiği resimler uzun yıllar “çok gizli” statüsüne tabi tutuldu.

“Yangın kasırgası”

Bu arada, dikkatlerin tek yanlı bir biçimde Hiroşima ile Nagazaki üzerinde toplanmasının ABD emperyalistlerinin terörist eylemlerinin bir başka biçiminin gözden kaçmasına yardımcı olabileceğini anımsatmak isterim: ABD'nin Japon kentlerine karşı, esas olarak sivilleri hedef alan diğer ya da konvansiyonel silahlarla yaptığı bombardımanlarda ölenlerin sayısı, 6 ve 9 Ağustos nükleer saldırılarında ölenlerin sayısından daha az değildi. Örneğin, 9-10 Mart 1945’te ise 334 B-29 dev bombardıman uçağı 6 milyon kişinin yaşadığı Tokyo’yu üç saat boyunca bombalamışlardı. Çoğu kadın, çocuk ve yaşlılardan oluşan 84,000 kişinin öldüğü ve 41,000 de kişinin de yaralandı bu bombardımanda 1,665 ton yangın bombası kullanılmıştı. Kentin içinden geçen ırmağın sularının kaynadığı saldırıda 265,000 dolayında bina yıkıldı ve yaklaşık 42 kilometrekarelik bir alan tamamen kül oldu. B-29 uçaklarının pilotları ise yanan insan eti kokusundan ötürü kusmamak için oksijen maskesi takmak zorunda kalmışlardı. 9-10 Mart 1945'te yapılan bu korkunç bombardıman asla türünün tek örneği değildi. ABD savaş uçakları 1943 ortalarından başlayarak, esas olarak sivil hedefler sayılması gereken Japon kentlerine karşı, “yangın kasırgası” adı verilen bu terör yöntemini sistemli bir biçimde uygulamış ve dolayısıyla çok sayıda savaş suçu işlemişlerdi. Ağustos 1945’e, yani Hiroşima ile Nagazaki'ye atom bombaları atılmasına gelindiğinde, “yangın kasırgası”na yol açan hava bombardımanı terörüne hedef olan Japon kentlerinin sayısı 58’i bulmuş ve ABD emperyalistleri ellerindeki yangın bombaları tükendiği için bombardımanlarına ara vermek zorunda kalmışlardı.

İkinci Dünya Savaşı sırasında ABD ve Britanya hava kuvvetleri bu barbarca savaş yöntemini Almanya'ya karşı da kullanmış ve esas olarak sivil hedef konumunda olan Alman kentlerine, yüzlerce, bazan binlerce ton patlayıcının kullanıldığı ve çok sayıda sivilin yaşamını yitirdiği ve altyapılarıyla birlikte kentlerin büşük zarar gördüğü saldırılar düzenlemişlerdi. Bunların en önemlilerinden biri de ABD ve Britanya savaş uçaklarının, 13-14 Şubat 1945'te askeri bir değeri olmayan Dresden kentine karşı gerçekleştirdikleri ve ezici çogunluğu sivil olmak üzere yaklaşık 180,000 kişinin ölümüne yol açan bombardımandı. Mickey Z, 8 Şubat 2003’de yazdığı “From Dresden to Baghdad” (=“Dresden’den Bağdat’a”) adlı makalede 1.2 milyon insanın bulunduğu Dresden’e 700,000 adet bomba atıldığını ve kentin bazı yerlerinde ısının 1,000 derece santigrada çıktığının tahmin edildiğini belirttikten sonra bombardımanın yol açtığı yıkımı şöyle anlatıyordu:

“Dresdenlilerin yüzde 70’i ya havasızlıktan boğularak ya da bedenlerini kırmızıya ya da yeşile çeviren zehirli gazlardan etkilenerek öldüler. Aşırı sıcak bazılarının bedenlerini eriterek sakız gibi kaldırımlara yapıştırırken bazılarını da 90-120 cm. boyunda büzüşmüş ve kömürleşmiş cesetlere dönüştürdü. Temizleme ekipleri, olayın yakınlarındaki oyuklarda bulunan ‘insan çorbası’nın arasında yürümek için kauçuk tabanlı botlar giymek zorunda kalmışlardı. Başka bazı durumlarda ise, aşırı derecede ısınmış havanın kurbanları gökyüzüne doğru çektiği ve bunların cesetlerinin küçük parçacıklar halinde Dresden’in 24 km. uzağına kadar uzanan bir alana saçıldığı görüldü.”

Sonuç

İnsanlara karşı nükleer silah kullanmış ilk ve tek ülke olma “onuru”nu taşıyan ABD bugüne kadar Hiroşima ile Nagazaki'nin bombalanması için herhangi, hatta göstermelik bir özür bile dilemedi. Bunda da şaşırtıcı bir yan yok. 1941 yılından bu yana hemen hemen sürekli savaş halinde olan ABD, özellikle İkinci Dünya Savaşı'ndan bu yana pek çok ülkeye askeri olarak müdahale etmiş, askeri darbeler tezgahlamış, iç savaşlar kışkırtmış, pek çok ülkenin liderine ve yöneticilerine karşı suikast ve terör eylemleri gerçekleştirmiştir. Dünyanın dörtbir tarafına yayılmış binden fazla askeri üssü bulunan ABD, askeri harcamalar konusunda da rakipsiz bir konumdadır ve tüm diğer emperyalist rakiplerine büyük fark atan bir askeri-emperyalist süper devlettir. SIPRI'nün (=Stockholm Uluslararası Barış Enstitüsü) 2010 yılı rakamlarına göre ABD'nin askeri harcamaları 698 milyar doları buluyordu. Bu rakam, ABD'nden sonra gelen 17 ülkenin askeri harcamaları toplamına eşitti. ABD donanmasının büyüklüğü ise, kendisinden sonra gelen 13 devletin donanmasının toplamına eşitti. Gene aynı kurumun rakamlarına göre, 2001-2010 yılları arasında askeri harcamalarını yüzde 81 oranında arttıran ve böylelikle dünya askeri harcamalarının yüzde 43'ünden sorumlu olan bu süper devletin askeri harcamaları, -2010 yılı itibariyle- en yakın rakibi Çin'inkini 6'ya, Rusya'nınkini ise 12'ye katlıyordu. 2100'dan bu yana bu oranlarda sadece önemsiz değişiklikler olmuştur.

* * * * *

Bu yazıyı büyük şair Nazım Hikmet'in, Sadako Sasaki anısına yazdığı o ünlü şiiriyle noktalıyorum. Sadako Sasaki ABD, “Little Boy” (=Küçük Oğlan) adlı atom bombasını Hiroşima üzerinde patlattığında 2 yaşındaydı. Evleri, bu bombanın patladığı noktanın 1.5 km. kadar uzağında olan bu kız çocuğu 12 yaşındayken lösemi (=kan kanseri) hastalığına yakalanmış ve ölmüş ve daha sonra bir barış sembolü haline gelmişti.

KIZ ÇOCUĞU
Kapıları çalan benim, kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem, göze görünmez ölüler.
Hiroşima 'da öleli, oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım, büyümez ölü çocuklar.
Saçlarım tutuştu önce, gözlerim yandı kavruldu
Bir avuç kül oluverdim, külüm havaya savruldu.
Benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki kaât gibi yanan çocuk.
Çalıyorum kapınızı, teyze, amca bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin, şeker de yiyebilsinler.

Garbis Altınoğlu

herkese selam.sana hasret

tren raylarının arasında koşuyorum, rayların arası gelincik,papatya ve minik mavi mine çiçekleriyle kaplı,sonsuzluğa giden çiçekli bir yoldayım.elbette bu bir düş ve ben bu düşü henüz görmedim.

uzakta, hiç tanımadığınız bir blog sayfasında yazanlar bazen içinizde nakış nakış çiçekli bir kilim dokur ya,ben işte böylesi bir duyguyu yukarıda anlatmaya çalıştığım düşe, koşmak istediğim o çiçekli yola benzetiyorum.biliyor musunuz kedilerin bıyıkları ve patileri bana çocukluğumuzun sihirli sandığını açan anahtarı çağrıştırır.

uzun zaman oldu bloggerde yazalı,bu zaman zarfında bir çok sayfa ile kesişti yolum,içtenliğin o serin rüzgarıyla çölde bir vaha gibi tutunduğum onlarca güzel blogger tanıdım,onların mavi dünyaları içtenliğin pınarları gibi üçüncü sınıf burjuva siyasetçilerinin din ve milliyetçilikle yoğurdukları bu güzelim vatan toprağında bana daima güç kattı.dostluk ve insanlık adına öğrendiğim çok şey oldu onlardan, velhasıl sözümüzü bir dize ile noktalayalım:


 herkese selam,sana hasret:)

ATEŞ KARINCALARI

İstanbul’da parklar ateş karıncalarının istilasına uğradığından beri oralarında eski tadı kalmamıştı. Karşılarına çıkan her canlıya saldıran bu bücür canavarları ölüm bile durduramıyordu. Bu yüzden halkın Büyük Çoban’ı bu canavarlar için milli mücadeleyi başlatsa da, bundan da pek bir sonuç alınamamaktaydı. Her köşe başında tetikte bekleyen karınca savar timleri ne yaparsa yapsın, bu bücür canavarların sonu bir türlü gelmiyordu. İki bin yirmi iki yılının bu aralık günü kavurucu sıcak insanın beynine işliyor, ama yine de ateş karıncalarının saldırısına uğramak korkusu insanları daracık beton kutularını andıran evlerine hapis etmeye yetiyordu.

Evlerdeki televizyon gün boyu Amerikan işgaliyle dört bölgeye ayrılmış İran’dan gelen binlerce ölüm haberiyle iç karartmaktaydı. Uzun yıllar ülkeyi yöneten Büyük Çoban olmasa, insanın kendini camdan atıp intihar etmesi an meselesiydi.

Son gelişmeleri ülkesi menfaatine büyük bir titizlikle inceleyip yardımcılığına eski düşmanlarından amansız kurt Serincek’i atayacak kadar bilge ve mütevazı Büyük Çoban’ın tek düşündüğü yalnızca sürüsünün mutluluğuydu. Aşk, özgürlük, bilim, barış gibi günahlardan iyice arınmış sürüsünün, yenilmez, değişmez sonsuz lideriydi o.

Korunaklı şehirlerin sınır boylarında yükselen duvarlar yoksullar için bir engel olsalar da, bu canavar ateş karıncalarını durduramıyorlardı. İki bin yirmi iki yılı İstanbul’u çevreleyen bu duvarların dışında bin bir türlü suçla, hastalıkla, fuhuşla, iç içe geçse de, duvarların korunaklı yanında şimdilik tek dert ateş karıncalarıydı.

Çölün ortasında bir vaha gibiydi Büyük Çoban’ın sürüsünü güttüğü yer. Her koyun uyanık olmaya, bu vahayı korumaya adamalıydı kendini. Sürüden ayrılanı göz açıp kapayıncaya dek bir kurtun kapması an meselesiydi. Her an gözetleniyor, her şey büyük Çoban’ın çizdiği doğrultuda yeniden tasarlanıyordu. Dün doğru kabul edilen bugün yanlış; bugün doğru kabul edilen yarın yanlış kabul edilebileceği için önemli olan bugündü. Bugün Büyük Çoban vardı, ve tek dert ateş karıncalarıydı.


t.kurt

bateri

dün gece bilmediğim bir viski içtim,  şimdi uyandım ama sanki hala kafamın içinde bateri çalıyor birileri.aslında arkadaşın içmeye ihtiyacı vardı, ben azcık eşlik edecektim, ama baktım benim daha çok ihtiyacım var,yani böyle başladık,bildiğimiz içkiler bitmiş ama bizim sorunlar çözülmemişti ki bilmediğimiz bu viskiyi uykusundan uyandırdık,uzun izah ettim bu baş ağrısının sebebini ama böyle oldu işte. bazen bir şey boğar seni,derinlere inmek orada mercan resifleri her yanını sarsın istersin.sarar mı sarmaz mı bilmeden başında bir bateri gürültüsüyle dönersin geriye.şair olmak zor zanaat. bir de devrimci şair olmak...  bu blogger'de yazmak, iç dökmek gibi gelir bana,bu yüzden burada yazmayı seviyorum,belkide bir dönem bu, bir zamanlar dergilere şiirler, yazılar yollardım, şimdi düşünüyorum da bir çok güzel dostla ve güzel sözle böyle böyle tanışmış oldum,zenginleştim yani. içinden çıkamayacağımız hiçbir şey yok aslında,sorun bu hayatı bize yaşanmaz kılan fikirlerin ve insanların varlığı.örneğin yobazlık,faşistlik bu fikirlerin başında geliyor bu ülkede,beni işte en çok bunlar boğuyor ve bu yüzden derinlere inmek, Yediuyuyanlar gibi o derinlerde uyumak ve uyanınca Altınçağ'ı bulmak istiyorum, ama şu bateri gürültüsüyle uyanıyorum her defasında, sahi niçin böyle oluyor?

şiirlerimi ve yazılarımı okuyanlar benim uzak imgemi bilirler. Sahi nedir uzak; sayamadığımız kadar çok kuşun aynı anda havalanması mı göğe, mercan resifleri, palyaço balıkları mı, Tanrıca Kibele'nin hayat verdiği o büyülü toprak mı, Gılgamış'ın aradığı ölümsüzlük mü, bu ülkenin anakarasında deniz olduğunu bilmek mi, sahi nedir uzak?

Barış

getiriyorlar sözleri,götürüyorlar sözleri

zamana ayar vermeye uğraşıyorlar

kurban adıyorlar tanrılarına

oysa görüyor musun bak;

nasıl da büyüyor o nilüfer bataklığın koynunda

tk